Anja Vermeir boetseert haar werk in situ, met ongebakken papierklei. Een open plek in het bos is ideaal om een vergroeiing tot stand te brengen tussen de aanwezige natuur enerzijds en de georganiseerde cultuur anderzijds.
Glow
De vertraging en bewustwording die we (ik) nu (kunnen/moeten/mogen) ervaren door de huidige omstandigheden treft mij diep, doch uiterst positief. We worden teruggeworpen op het besef dat vrijwel alles kwetsbaar, tijdelijk én onvoorspelbaar is. Voor mij groeit hiermee ook het besef dat niets vanzelfsprekend is. Eens te meer reden om aandacht en energie te schenken aan alles wat écht verbindend, ontroerend en kwetsbaar is. Plantenbladeren reiken naar elkaar, als tongen, vingers, vlammen. Aftastend, zoekend, groeiend, verbindend én uiteindelijk vindend. Elkaar verslindend? Zijn het überhaupt plantenbladeren? Zijn ze verbrand? Zit er nog leven in? Naast het speelse en visuele boeit mij vooral de seksuele ondertoon, de passie, de oerkracht,het onuitroeibare....zoals na een allesverwoestende brand in de jungle na een tijdje de natuur zich onherroepelijk en niet te stuiten begint te herstellen.
Paarlustige palingen, vurige vlammen of likkende tongen! De dubbele afboording in cortensstaal suggereert de twee randen van afzonderlijke cache-pots waarin ze doorgaans naast elkaar op een archaïsche vensterbank duf staan te ‘vegeteren’ zonder ooit contact te maken. Gedwongen in een keurslijf, een voedingsbodem waaruit je zomaar niet ontworteld geraakt. De eerder afgeronde uiteinden van de twee rakende ‘bladeren’ zijn vuurrood gekleurd... als een (g)loeiheet contact, barstend van levensenergie en rakend, terwijl de bladeren in schril contrast gitzwart zijn want black is en blijft beautiful.
